هرچه قویتر، سخت‌تر زمین می‌خوری The Harder They Come (۱۹۷۲)
۱
این فیلم جنایی اوایل دهه ۷۰ میلادی، یکی از اولین فیلم‌های مستقل جامائیکا، با معرفی رگا (موسیقی مردمی جامائیکا) به مخاطبان آمریکایی شناخته می‌شود. اما غیر از داشتن «یکی از همه‌گیرترین موسیقی‌های تاریخ سینما» همانطور که نیویورک تایمز گفته است، دارای فیلمبرداری کارشناسانه و خوش‌استایلی است.
سه گانه اصلی جنگ ستارگان (۱۹۷۷، ۱۹۸۰، ۱۹۸۳) Star Wars
۲
هر فیلمی که الهام‌بخش طراحی محصولات اپل باشد به فهرست فیلم‌های تاثیرگذار طراحی تعلق دارد. در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۳، جانی آیو (Jony Ive)، مدیر طراحی اپل، جنگ ستارگان را یکی از عوامل تاثیرگذار اصلی خود می‌داند و عناصر زیبایی‌شناسی استورم‌تروپ‌های امپراتوری را تحسین کرد و گفت: «این ایده که افراد بد زره‌های براق سفید و درخشان داشته باشند، فوق‌العاده بود.» (شما دیگر هرگز به آی‌پاد، ایرپادها و مک‌بوک‌ها و آی‌مک‌های با انحنا و درخشان اپل مثل قبل نگاه نخواهید کرد.) جنگ ستارگان حتی بر خودش هم تأثیر قرار گذاشته است: گزارش‌ها حاکی از این است که فیلم‌های جدیدتر این سری به گذشته، و به حس و حال طراحی های هنری دهه ۷۰ میلادی رالف مک کواری (Ralph McQuarrie) بازگشته‌اند.
ژیگولو آمریکایی (۱۹۸۰) American Gigolo
۳
ژیگولو آمریکایی با طراحی داخلی مونوکرومش، کت شلوارهای آرمانی و صحنه برهنه معروف ریچارد گیر (Richard Gere) ، اولین بیانیه بزرگ سینمایی دهه ۸۰ میلادی را ارائه داد. در حالی که دهه ۷۰ تماماً در مورد پیدا کردن خود بود، دهه جدید تماماً به خودنمایی اختصاص داده شده بود -از نظر زیبایی، مالی و فیزیکی. رابطه جنسی بلند‌پروازانه زیر ملحفه‌های برند و پشت پرده‌ها الگوی بود که باعث شد پس از آن یک دهه تریلر اروتیک مثل ۹ و نیم هفته (۹½ Weeks) و تأثیر بد (Bad Influence) بیاید. چشم انداز ژیگولو آمریکایی از جهانی بسیار فریبنده، بده‌بستانی و کمال خوش عکسی بعدها توسط American Psycho (هم رمان ۱۹۹۱ و هم فیلم ۲۰۰۰) اصلاح شد و فرهنگ اینستاگرام امروزی را پیش‌بینی کرد.
روابط خطرناک (۱۹۸۸) Dangerous Liaisons
۴
نسخه فوق‌العاده لوکس داستان کلاسیک شهوت و هوس، و نسخه استفن فریرز (Stephen Frears) کارگردان از رمان اواخر قرن هجدهمی Les Liaisons Dangereuses مثل یک سینه‌بند در حال انفجار از هر قاب بیرون می‌آید. سرزنده، براق، طلاکاری‌شده، اراسته شده و کرست پوشانده شده، این اثر در اصل مرجعی برای انحطاط به معنای واقعی کلمه است چه از نظر اخلاقی و چه از نظر زیبایی شناختی.
بیتل جویس (۱۹۸۸) Beetlejuice
۵
تخیل پر زرق‌و‌برق تیم برتون اولین حضور پررنگش را در بیتل جویس نشان داد: او تصویری به طرز خنده‌دار مضحک از زندگی پس از مرگ و ادایی شادی‌آور از طراحی داخلی دنیوی را به تصویر کشید. کاترین اوهارا (Catherine O’Hara) در نقش یک نوکیسه بازی می‌کند که خانه مزرعه‌ای عجیب غریب و پر از عتیقه الک بالدوین (Alec Baldwin) و جینا دیویس (Geena Davis) را می‌خرد. او با کمک یک طراح داخلی فوق‌العاده، آن خانه را به یک کابوس دهه ۸۰ تبدیل می‌کند، پر از بلوک‌های شیشه‌ای، دیوارهای خاکستری، نورپردازی متمرکز دراماتیک و مجسمه‌های آناتومیک جذاب. امروز ما چندشمان می‌شود، اما چند نفرمان معادل مدرن آن را انجام نمی‌دهیم؟
زنان در آستانه فروپاشی عصبی (۱۹۸۸) Women on the Verge of a Nervous Breakdown
۶
دستاورد بزرگ پدرو آلمودوار (Pedro Almodóvar) یک اثر هنری طنز در مورد چگونگی تبدیل روابط مدرن به شکنجه عاطفی است. با این حال، پست شحنه‌ها همگی مصنوعی هستند: وسایل صحنه به رنگ آب نباتی از فلاف‌ها (فیلم یا سریال وقت پر کن و کاملا خیالی و سرگرم کننده) سینمایی (مثل فیلم‌های دوریس دی) و طراحی گرافیکی (به آهنگ‌های دوریس دی فکر کنید) اواسط قرنی الهام گرفته‌اند. بسیاری از صحنه‌ها – مثل صحنه‌ای که قهرمان زن رنجیده خاطر از خواب بیدار می‌شود و یر میز کنار تخت چهار ساعت وینتج در حال جرینگ جرینگ می‌بیند – تقریباً نقاشانه به نظر می‌رسند. این کار عمدی است. آلمودوار به روزنامه گاردین گفت: «من یک صحنه پاپ آرت با رنگ‌های پاستلی می‌خواستم،. اگر پول و روابط کافی داشتم، از دیوید هاکنی (David Hockney) می‌خواستم که طراحیش کند.» این یک یادآوری بصری هوشمندانه است که غم و اندوه باعث می‌شود بسیاری از ما از لحاظ سینمایی زیاده رویی می‌کنیم.
برای دیدن منبع این مطلب اینجا کلیک کنید.
